Ενίοτε κοιτούσε τα κύματα

ενίοτε τον ουρανό,

ενίοτε τον βράχο,

ενίοτε το βλέμμα του.

 

Η ερώτηση λαχάνιασε και κοντοστάθηκε.

Ένα αεράκι φύσηξε από το πουθενά.

Μόλις ξεκαρδίστηκε στα γέλια

ούτε που κατάλαβε που πήγαν

όλοι οι χρόνοι και το αμετάβλητο μαζί.

Δεν τον χώριζε τίποτα

από το ένα βήμα στο άλλο

Έκλεισε τα μάτια του και αναρωτήθηκε

ποιος είναι αναγκασμένος να ρωτήσει.

 

Ένα πολύ μικρό αεράκι,

χιλιάδες πόρτες ανοιγόκλεισε.

Άλλες τις άνοιξε, άλλες τις έκλεισε.

Λίγο παίζοντας, λίγο σοβαρά, πετούσε....

κυνηγώντας την σκιά του που ανεβοκατέβαινε αθόρυβα τους λόφους.

Προς τα Ανατολικά,

Παρασκευή απόγευμα.

Χάζεψε τα κύματα,

άκουσε τα πουλιά,

μύρισε τα λουλούδια

χάιδεψε την γάτα,

και αφέθηκε στη γεύση

της ύστατης βεβαιότητας.

Περπάταγε όλη μέρα 

ο αναζητητής της αλήθειας. 

Το βράδυ ονειρεύτηκε

πως μια αλήθεια περπατούσε.

Το πρωί συνέχισε τον δρόμο του. 

Χωρίς λόγο.